ΟΜΙΛΙΑ ΕΦΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ-ΣΑΛΤΑΡΗ, ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΗΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην ολομέλεια της Βουλής 15-1-2013
Με την κατάθεση του παρόντος
νομοσχεδίου «Οργάνωση και Λειτουργία Ιδρύματος Νεολαίας και Δια Βίου Μάθησης
και Εθνικού Οργανισμού Πιστοποίησης Προσόντων και άλλες διατάξεις» γίνεται πιο
σαφής από ποτέ η φιλοσοφία που προσπαθεί να εδραιώσει η τρικομματική μνημονιακή
κυβέρνηση και η οποία εκφράστηκε με γλαφυρότατο τρόπο προ ημερών δια στόματος
του Υπουργού κ. Αντώνη Μανιτάκη: Στο δημόσιο θα μείνει ό,τι δεν θέλει να πάρει
ο ιδιωτικός τομέας. Η Παιδεία σε ποια κατηγορία ανήκει άραγε; Κι εδώ θέλω να
τονίσω ότι δεν πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που καταθέτει μια νέα
μεταρρυθμιστική πρόταση, αλλά για ρυθμίσεις που ολοκληρώνουν σε επίπεδο
σημαντικών λεπτομερειών τη νεοφιλελεύθερη διετή πολιτική των τελευταίων
κυβερνήσεων.
Φυσικά,
δεν είναι τυχαίο, μετά και τις επονείδιστες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου
που υπερψηφίστηκαν χτες και στις οποίες θα επανέλθω αργότερα, ότι η
τρικομματική συγκυβέρνηση κάνει ό,τι είναι, ανθρωπίνως και μη, δυνατό για να
ξεπουλήσει στους ιδιώτες κάθε αναφαίρετο κοινωνικό κεκτημένο, όπως η δημόσια
δωρεάν παιδεία. Μήπως η τρικομματική κυβέρνηση καταβάλλει κάθε φιλότιμη
προσπάθεια να κάνει ακόμα πιο ελκτικό αυτό το ιδιαιτέρως σημασίας και
σπουδαιότητας κοινωνικό αγαθό; Και θα αναφερθώ εδώ σε κάποια συγκεκριμένα
παραδείγματα που αποδεικνύουν πώς έχει μεθοδευτεί αυτό: Πρώτον, με την επέκταση
του καθεστώτος ελαστικών σχέσεων εργασίας (συμβασιούχοι, ωρομίσθιοι) σε
ευρύτατο φάσμα δημόσιων εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων προκειμένου να μειωθεί η
κρατική δαπάνη, σύμφωνα με το πνεύμα και το γράμμα του προσφάτως ψηφισμένου
προϋπολογισμού και στο πλαίσιο της απόσυρσης του κράτους από τη χρηματοδότηση της
δημόσιας εκπαίδευσης. Δεύτερον, με την ενίσχυση της ιδιωτική εκπαίδευσης με
όλους τους τρόπους, οι οποίοι περιλαμβάνουν: α) Ελαστικά κριτήρια στην πρόσληψη
εκπαιδευτικών κατά παραβίαση των επαγγελματικών δικαιωμάτων διαφόρων
πτυχιούχων, όπως και των όσων ισχύουν μέχρι στιγμής για τη δημόσια εκπαίδευση
και β) Μετάγγιση διευθυντικών στελεχών (και δη αξιολογητών ) απευθείας από τον
ιδιωτικό τομέα στη δημόσια εκπαίδευση.
Μάλιστα,
αν σε όλα τα παραπάνω, που είναι η παρωνυχίδα του προς συζήτηση νομοσχεδίου,
προσθέσουμε και τη δημιουργία των δύο υπεροργανισμών που αυτό προβλέπει
(ΙΝΕΔΙΒΙΜ και ΕΟΠΠΕΠ), τότε είναι πολύ εύκολο να διακρίνουμε πως όλα αυτά
συντείνουν στην οικοδόμηση μιας «ηγεμονίας» της ιδιωτικής επί της δημόσιας
παιδείας.
Πιο
συγκεκριμένα, οι δύο υπερμεγέθεις οργανισμοί που δεσπόζουν σε αυτό το
νομοσχέδιο, το ΙΝΕΔΙΒΙΜ και ο ΕΟΠΠΕΠ, οι οποίοι προέρχονται από τη συγχώνευση 6
διαφορετικών φορέων, αναβαθμίζονται και καλούνται να παίξουν πρωταρχικό ρόλο
στην εκπαίδευση, τη φοιτητική μέριμνα, την Κατάρτιση, τον επαγγελματικό
προσανατολισμό, τη νεολαία και τη δια βίου μάθηση και την πιστοποίηση δημόσιων
και ιδιωτικών δομών. Δηλαδή, μια μη δημόσια δομή θα διαμορφώνει τη δημόσια
πολιτική για όλα τα προαναφερθέντα. Επιπλέον, οι δύο αυτοί οργανισμοί
προικοδοτούνται με την ακίνητη και κινητή περιουσία των συγχωνευμένων φορέων
χωρίς να αναφέρεται στο παρόν νομοσχέδιο πώς και με ποιον τρόπο θα αξιοποιηθεί
αυτή η περιουσία. Επίσης, τους δίνει τη δυνατότητα και, για να το πω πιο
ξεκάθαρα, την αποκλειστική δικαιοδοσία για την απορρόφηση και τη διαχείριση των
κοινοτικών κονδυλίων. Τους ανοίγει εν ολίγοις την πόρτα να διοχετεύσουν αυτά τα
κονδύλια σε υμέτερες (εμπλεκόμενες με τη μη τυπική εκπαίδευση) επιχειρήσεις,
εκτρέφοντας ακόμα περισσότερο το πελατειακό κράτος που υποτίθεται ότι προσπαθεί
να εξυγιάνει η τρικομματική κυβέρνηση Ένα παράδειγμα για να κατανοήσουμε τον
κίνδυνο που εγκυμονεί αυτή η προκλητική νομοθετική ρύθμιση είναι η περίπτωση
ενός ΝΠΙΔ που συστάθηκε για να καλύψει ανάγκες τύπωσης και διάθεσης των
σχολικών βιβλίων, του Διόφαντου, ο οποίος ελέγχεται για διασπάθιση κοινοτικών
κονδυλίων.
Στο
μεσοπρόθεσμο δεν υπήρχε ξεκάθαρη αναφορά για την ίδρυση ιδιωτικών
πανεπιστημίων-κολεγίων. Δεν συμπεριλαμβανόταν ούτε στο παρόν νομοσχέδιο που έχει
σχέση με την Παιδεία. Ανησυχήσαμε! Ήρθε όμως το χτεσινό νομοσχέδιο (4093/12)
που επικυρώνει την πράξη νομοθετικού περιεχομένου
Μάλιστα,
η αλαζονεία που έχει αυτή η τρικομματική κυβέρνηση σχετικά με το ρόλο της και
τη δυνατότητα να νομοθετεί κατά παράβαση των συνταγματικών επιταγών
αποδεικνύεται με τις υπερεξουσίες που εκχωρεί το νομοσχέδιο στον
εκάστοτε Υπουργό και στους ομοτράπεζούς του Υπουργούς. Η μονοπρόσωπη αρχή που
διορίζει και παύει Διοικητικά Συμβούλια, χωρίς την πρόβλεψη για συμμετοχή
έμπειρων υπαλλήλων επιτελικών δημοσίων υπηρεσιών, που έχει την αποκλειστική
ευθύνη για τον οικονομικό προϋπολογισμό έργων εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ
(κυρίως από συγχρηματοδοτούμενα έργα) χωρίς τη διαμεσολάβηση και τον έλεγχο
μιας δημόσιας λειτουργικής μονάδας μάλλον ξεπερνά τα όρια της νομιμότητας, της
διαφάνειας και της διασφάλισης του δημοσίου συμφέροντος και δημιουργεί εύλογα
ερωτήματα.
