Η δυνατότητα να πάρει αυτός ο κόσμος την
υπόθεση της Αριστεράς στα χέρια του, να οργανωθεί στο ΣΥΡΙΖΑ θα κρίνει
πολλά το επόμενο διάστημα, που οι πιέσεις και οι επιθέσεις θα ενταθούν
σε όλα τα επίπεδα. Από εδώ και περά όμως μπορούμε να διεκδικούμε το
δικαίωμα μας στην ελπίδα στο ακέραιο.
Του Πάνου Κορφιάτη
Είναι πολύ δύσκολο να συμπυκνώσει κάνεις σε λέξεις τις σκέψεις του
για το αποτέλεσμα των εκλογών. Η συγκυρία είναι πολύ ρευστή και ο
πολιτικός χρόνος ρέει αφάνταστα γρήγορα. Ωστόσο είναι πολύ σημαντικό να
τοποθετηθούμε για αυτό που έγινε με έναν τρόπο που για να ξεκαθαρίσει
τα πράγματα στη συγκυρία είναι αναγκαίο να αγγίξει όσα έγιναν πριν από
αυτή αλλά και τα ερωτήματα που μπαίνουν για το μέλλον. Κατ' αρχήν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε γιατί μπόρεσε να διαβάσει σωστά την ιστορική φάση στην όποια βρισκόμαστε. Σε κάθε κρίση, σε κάθε κατάσταση απώλειας του σημείου ισορροπίας η στρατηγική της Αριστεράς δεν μπορεί να περιστρέφεται γύρω από το πώς απλά θα επηρεάσει είτε θεσμικά είτε κινηματικά στις εξελίξεις. Στην κρίση οι κανονικότητες -ακόμη και αυτή της Αριστεράς- διαταράσσονται και η «καρδιά» της υπόθεσης της πάλης των τάξεων, η εξουσία έρχεται στο προσκήνιο. Κάπως έτσι οι κινητοποιήσεις των 2 τελευταίων χρονών, η διάχυτη οργή, η αναζήτηση ενός άλλου δρόμου για την κοινωνία τη στιγμή που κοινωνικές και πολιτικές σταθερές καταρρέουν ανέδειξαν τη δυνατότητα για
την κυβέρνηση της Αριστεράς. Το ότι καταφέραμε να μεταφέρουμε την κοινωνική διχοτόμηση στην κεντρική πολιτική σκηνή, κωδικοποιώντας την έτσι ώστε να μπορεί να αποτελεί πραγματικά γραμμή μαζών, είναι ένα μεγάλο βήμα στην κατεύθυνση να κάνουμε πολιτική με συγκεκριμένη κοινωνική αναφορά. Είναι δυνατό σήμερα η κρίση εκπροσώπησης του πολιτικού συστήματος να «λυθεί από τα αριστερά» να αναδειχθεί δηλαδή ένα πολιτικός συνασπισμός εξουσίας που να αντιπροσωπεύει γνησία την κοινωνική πλειοψηφία και να της δίνει λόγο στις εξελίξεις.
Η Αριστερά στο σύνολο της πρέπει να δει ότι ο οικονομισμός σε όλες του τις εκφάνσεις έχασε από την ιδία την ζωή. Η δυναμική των εξελίξεων κοινωνικών και πολιτικών μπορεί να ανοίγει πεδία δυνατοτήτων για άλλες οικονομικές πολιτικές, πέρα από το μνημόνιο, αντίθετα με το όσα υποστηρίζει ο σκληρός οικονομισμός των νεοφιλελευθέρων. Η πρώτη εκδοχή του οικονομισμού, λοιπόν, με τη σιδερένια λογική ότι το μνημόνιο είναι η μονή δυνατή οικονομική επιλογή, έδωσε τη θέση της σε μια ολοένα και διευρυνόμενη κουβέντα η οποία –για διαφορετικούς λογούς και από διαφορετικές αφετηρίες είναι η αλήθεια- επερωτά τις μνημονικές επιλογές. Δεύτερον, έχασε επίσης η αντίληψη ότι στην διαδικασία της κοινωνικής αλλαγής πρωτοκαθεδρία έχει όχι η κίνηση των μαζών αλλά η αλλαγή του οικονομικού επίπεδου, σε μονόπρακτο έργο μάλιστα, όπως διακηρύσσει το ΚΚΕ. Τρίτον, δεν βρήκε έδαφος η εκδοχή εκείνη του οικονομισμού που αντιλαμβάνονταν σαν κύριο για την Αριστερά το ζήτημα της οικειοθελούς εξόδου από το ευρώ. Η αντίληψη αυτή θεωρεί πως ζητούμενο για την Αριστερά είναι να στοχοποίησει το ευρώ, ακριβώς επειδή συμπυκνώνει την αδυναμία του συστήματος να αναπαραχθέι στο οικονομικό επίπεδο. Για αυτό το εκτός ευρώ πεδίο είναι ευνοϊκότερο για την ταξική πάλη. Όμως ο καπιταλισμός δεν είναι απλά ένα οικονομικό μοντέλο, είναι ένα σύστημα κοινωνικών σχέσεων και πιο συγκεκριμένα σχέσεων εξουσίας.
Στην περίοδο που βρισκόμαστε η Αριστερά έχει την ευκαιρία της. Και στο εσωτερικό της Αριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ κατέχει, πλέον, κυρίαρχο ρόλο. Η θέση του αυτή είναι αποτέλεσμα και της λογικής της υλοποίησης -έστω και μερικής- του αιτήματος για ενότητα των Αριστερών δυνάμεων και σήμερα πρέπει να καταλάβουν όλοι, πως στην κατάσταση που βρισκόμαστε η ήττα της προσπάθειας αυτής δεν θα δώσει τη σκυτάλη σε άλλη Αριστερή δύναμη. Δεν αντιστοιχείται με αλλά λόγια η σημερινή κατάσταση με το σχήμα του 1917, όπου η αποτυχία μιας δύναμης στο στίβο της επανάστασης τότε, απλά αναδείκνυε μια άλλη στα αριστερά της. Είναι σίγουρο πως οι αδυναμίες και οι ελλείψεις της ριζοσπαστικής αριστεράς δεν εξαφανίστηκαν το βράδυ της Κυριακής. Η επίκληση τους και οποιαδήποτε άλλη κριτική καλόπιστη ή όχι δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για τη διαίρεση της αριστεράς. Τώρα που κρίνεται η δυνατότητα να ανατραπεί η κατάσταση στην Ελλάδα και να προκληθεί αφάνταστο ρήγμα στην Ευρώπη, η περιχαράκωση σαν παράδοξη - συλλογική μορφή εγωισμού δεν είναι αριστερή στάση. Είναι εύκολο να δίνεις όλο το δίκιο στον εαυτό σου αλλά το να στρατευτείς μαζί με τον σύντροφο -ακόμη και της διαφορετικής άποψης- όταν παίζονται τα πάντα είναι δύσκολη επιλογή, αλλά αναγκαία.
Είναι ιστορικά πρωτόγνωρος ο δρόμος τον όποιο βαδίζουμε. Η αίσθηση ότι έχουμε ακόμη πολλά να κάνουμε είναι έντονη. Η μεγαλύτερη νίκη των εκλογών είναι η αταλάντευτη στάση του ΣΥΡΙΖΑ αυτές τις ημέρες. Η στάση αυτή δικαιώνει τις προσδοκίες του κόσμου που ψήφισε και παρακολουθεί τον χώρο, του δίνει την αυτοπεποίθηση πως μπορεί να σταθεί όρθιος απέναντι στις πιέσεις και τις απειλές. Δίνει στην πολιτική ένα άλλο παράδειγμα αξιοπρεπείας, συνέπειας απέναντι στην εντολή του λάου, πίστης της αριστεράς στο λαϊκό παράγοντα .
Κανένας πλέον δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είμαστε όλοι ίδιοι. Το μεγάλο καθήκον μας το επόμενο διάστημα είναι να στήσουμε την Αριστερά γερά στα πόδια της. Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι που έκαναν το μεγάλο βήμα στις εκλογές της 6ης Μάη μοιράζονται με εμάς την ίδια ελπίδα. Τον κόσμο αυτό πρέπει να τον υποδεχθούμε χωρίς προκατάληψη και ελιτισμό, πρόθυμοι να τον ακούσουμε και να μάθουμε από αυτόν και τις εμπειρίες του. Η δυνατότητα να πάρει αυτός ο κόσμος την υπόθεση της Αριστεράς στα χέρια του, να οργανωθεί στο ΣΥΡΙΖΑ θα κρίνει πολλά το επόμενο διάστημα, που οι πιέσεις και οι επιθέσεις θα ενταθούν σε όλα τα επίπεδα. Από εδώ και περά όμως μπορούμε να διεκδικούμε το δικαίωμα μας στην ελπίδα στο ακέραιο.
