Μνήμες από το μέλλον μας : η λίμνη Mουριά και ο επαναπλημμυρισμός της

αναδημοσίευση από iliamovement.blogspot.com/

Εξαιτίας της κακοκαιρίας στην περιοχή της Ηλείας και του Πύργου ειδικότερα, το δεύτερο δεκαήμερο του Δεκέμβρη, ένα αναπάντεχο, και μαζί σπάνιο, γεγονός συνέβη στην πρώην λίμνη Μουριάς. Συγκεκριμένα, πηγαίνοντας προς Κατάκολο, πρωί παρασκευής, αντικρίσαμε ένα μεγάλο μέρος της λίμνης να έχει πλημμυρίσει, μετά τις συνεχόμενες βροχοπτώσεις των τελευταίων ημερών. Όπως φαίνεται στις φωτογραφίες που τραβήξαμε, ένα πολύ μεγάλο μέρος γης βρίσκεται κάτω από το νερό, κάτι που έχει να γίνει πολλά χρόνια. Αναπόφευκτα, σκεφτήκαμε με αφορμή αυτήν την ομορφιά, πόσο διαφορετική θα ήταν η περιοχή, περιβαλλοντικά αισθητικά οικονομικά και κοινωνικά, αν επιτέλους επαναπλημμυριστεί η λίμνη Μουριά, η λίμνη των παιδικών χρόνων των γονιών μας.



Πρώτα απ’όλα , ξαναθέτουμε το ζήτημα της επαναφοράς της λίμνης, γιατί στην περίοδο που διανύουμε, ζητήματα όπως το περιβάλλον, η ανεργία
, η τοπική πρόοδος, η άλλη ανάπτυξη,η κοινωνική συνοχή, πρέπει να μπουν μπροστά, και να γίνουν το όχημα να ξεφύγουμε από την καταστροφή της κρίσης και του μνημονίου. Έχουμε μπουχτίσει από την αδιαφορία όσων κατέχουν τα αξιώματα εξουσίας στην περιοχή και τον νομό, που μόνο μέλημα τους είναι η διατήρηση της δύναμής τους και της καρέκλας τους, και δεκαετίες τώρα δεν έχουν κάτσει σοβαρά να καταστρώσουν ένα σχέδιο ανάπτυξης του νομού για να βγούμε από τον περιβαλλοντικό και κοινωνικό βούρκο. Ίσως να μην τους συμφέρει κιόλας να κάνουν κάτι τέτοιο, επειδή μια ακμάζουσα κοινωνία, πολύ απλά δεν θα τους είχε ανάγκη , και σιγά σιγά θα έχαναν κομμάτια των μικροεξουσιών τους. Η συνομωσία των μετρίων είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη και για την κατάντια της λίμνης μας.


Τι , πραγματικά, συμβαίνει στη λίμνη σήμερα;

Και μόνο το γεγονός ότι το πρόγραμμα αποξήρανσης των λιμνών μας ξεκίνησε από τη χούντα των συνταγματαρχών καταδεικνύει την «μακρόπνοη και σοβαρή προσέγγιση» του ζητήματος (αντίστοιχης με εκείνης που έχει ο καρατζαφέρης όταν αποκαλεί την οικολογία ως… πρασινάδες). Έκτοτε, και μιλώντας για τη λίμνη Μουριά, η κατάσταση της λίμνης μας δεν έχει αλλάξει καθόλου προς το καλύτερο. Οι υποτιθέμενες καλλιεργήσιμες εκτάσεις που προέκυψαν, είναι υποπαραγωγικές, καμία σοβαρή καλλιέργεια δεν έχει γίνει, η κτηνοτροφία συνεχίζεται σε πολύ μικρό βαθμό, και κανένα περαιτέρω όφελος.

Αντίθετα ,η κατάσταση έχει χειροτερέψει και εννοούμε, την υποβάθμιση της λίμνης σε περιαστική αποθήκη του Πύργου, με 2 αντλιοστάσια που αποξηραίνουν συνεχώς τη λίμνη ,δημιουργώντας ρύπανση σε όλη την παραλιακή ζώνη από τη σπιάντζα μέχρι το καβούρι, με τα μπάζα που απορρίπτονται εκεί, με τα βυτιοφόρα που αφήνουν τόνους βροθρολυμάτων και βιομηχανικών λυμάτων, με το διαρκές έγκλημα της δημιουργίας παράνομης χωματερής αστικών απορριμμάτων στην περιοχή της σπιάντζας, και τις διαρκείς πυρκαγιές σε αυτή, με αποτελέσματα τη ρύπανση στο έδαφος και τις διοξίνες που εκκρίνονται στον αέρα, χωρίς να υπολογίζουμε τα περιβαλλοντικά κόστη της εξαφάνισης όλων των υδρόβιων μορφών ζωής αλλά και του τοπικού οικοσυστήματος που περιελάμβανε από ψάρια, αμφίβια έως και καταφύγιο πτηνών και άλλων ζώων.

Λίγα λόγια, μικρές νύξεις

για το τι θέλουμε με τον επαναπλημμυρισμό της λίμνης μουριάς(και όχι μόνο):

Όταν μιλάμε για την μετατροπή της αποξηραμένης λίμνης, εκ νέου σε νέα λίμνη με τον επαναπλημμυρισμό της, εννοούμε έναν νέο τρόπο προσέγγισης του θέματος, μακριά από της προηγούμενες κυρίαρχες αναλύσεις που μιλούν αόριστα για «αξιοποίηση» και δήθεν «πράσινη» ανάπτυξη. Μιλάμε στη βάση της αειφόρου ανάπτυξης, που βασίζεται στην τοπικού χαρακτήρα «εκμετάλλευση» όλων των δυνατοτήτων που μας δίνει μια λίμνη. Η νέα λίμνη Μουριάς θα μπορεί να ξαναγίνει ένα οικολογικός παράδεισος, ένα οικοσύστημα πλήρως προστατευμένο από όλους μας, καταφύγιο όλων των μορφών ζωής που αναπτύσσονται σε αντίστοιχες λίμνες. Η Μουριά, μπορεί να γίνει η λίμνη στην αυλή του Πύργου, που σε συνδυασμό με το επίνειο του Κατάκολου, το δασύλλιο της σπιάντζας τα περιαστικά μέρη, ως και της αρχαία Ολυμπία, θα μπορεί να δείξει το δρόμο για μια άλλου τύπου ανάπτυξη, ήπιας μορφής. Είναι ευκαιρία , όλο αυτό το σύστημα, να αναβαθμίσει την καθημερινότητα μας, το περιβάλλον της περιοχής, να αρχίσει να αναπτύσσεται η τοπική οικονομία με περιβαλλοντικό τουρισμό, βασισμένη όχι σε μεγάλες τουριστικές μονάδες και σε «ευρωπαϊκά προγράμματα» μίζας, αλλά σε τοπικά συνεταιριστικά προϊόντα αλιείας, γεωργίας, κτηνοτροφίας, χειροτεχνίας. Να μην ξεχνάμε ότι επαναπλημμυρισμός της λίμνης(και ήπια οικονομική δραστηριότητα στους παραπάνω άξονες), σημαίνει ένα μεγάλο project που δώσει σε όλους εμάς τους νέους της περιοχής της ευκαιρία να ξεφύγουμε από τον εφιάλτη της ανεργίας, να εφαρμόσουμε τις γνώσεις που έχουμε, να διοχετεύσουμε το μεράκι μας για νέα πράγματα, να ζήσουμε σε καλύτερο περιβάλλον από αυτό που μας άφησαν οι γονείς μας. Είναι ευκαιρία να ξαναθέσουμε το ζήτημα της ανάπτυξης μέσα από οικονομίες μικρής κλίμακας, να έρθουμε πιο κοντά σε μια κοινωνία συνοχής και όχι ανταγωνισμού , μισαλλοδοξίας και κέρδους.

Πρέπει οπωσδήποτε να πούμε πως ήδη υπάρχει ένα σχέδιο για τον επαναπλημμυρισμό της λίμνης μουριάς από τις αρχές. Και τώρα έρχεται το ερώτημα. Άραγε όλα αυτά τα σχέδια, τι σχέδια είναι; για το καλό μας ή για το κακό μας και ξένα συμφέροντα; Και μόνο ότι τα σχέδια αυτά ,εκπονούνται από όλους εκείνους που μας έχουν βουλιάξει, θα πρέπει να μας κρατά σε εγρήγορση και καχυποψία. Μάλιστα το ρεπορταζ-αρθρο του Μάκη Νοδάρου παρουσιάζει διάφορες πτυχές των συμφερόντων που παίζονται στην πλάτη της λίμνης. Να μην ξεχνάμε ότι οι πολλοί από τους τοπικούς άρχοντες κοιμόνται και ξυπνούν με σχέδια για γήπεδα γκολφ στην λίμνη(άραγε σε αυτή τη φάση που η πείνα θερίζει, μας έλειπε το γκολφ;) , ενώ άλλοι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν την Μουριά για το πρόγραμμα «Ήλιος» ,που σχεδιάζει κατασκευή φωτοβολταϊκού πάρκου φαραωνικού μεγέθους, που τίποτα δεν θα έχει να προσφέρει στην τοπική κοινωνία.

Αυτές οι λίγες σκέψεις για να ξανακοιτάξουμε μέσα μας, στις δυνατότητες που έχουμε, με αφορμή το τοπικό ζήτημα της λίμνης μουριάς, για να μην αναγκαστούμε να ξαναγίνουμε μετανάστες στο εξωτερικό ή ακόμα και εσωτερικοί μετανάστες στη μιζέρια και την υποβάθμιση. Η διεκδίκηση τέτοιων αιτημάτων είναι πλέον μονόδρομος, για να καταλάβουμε ξανά, ότι υπεύθυνοι για τη μοίρα μας, δεν είναι κάποιοι άλλοι, αλλά η απομάκρυνση μας από την έννοια του κοινωνικού χώρου και δράσης.


k.g.


.