Μέρες Σιάτλ αρχίζει να ξαναζεί η Αμερική, καθώς, για πρώτη φορά μετά το 1999, ένα νεανικό κίνημα αμφισβήτησης συναντιέται στους δρόμους με τις παραδοσιακές δυνάμεις του κόσμου της εργασίας. Ξεπερνώντας την αρχική επιφυλακτικότητα απέναντι στο καινούργιο, τα μεγάλα συνδικάτα στέκονται πια στο πλευρό των Αμερικανών Αγανακτισμένων δημιουργώντας προσδοκίες για μια εκρηκτική ανάπτυξη το επόμενο διάστημα.
Οι κινητοποιήσεις εξαπλώνονται πια σε ολόκληρη τη χώρα, με επίκεντρο τα πανεπιστήμια
εφημερίδα.
Το πραγματικά ποιοτικό άλμα όμως είναι άλλο. Από τα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας, τις κινητοποιήσεις στη Νέα Υόρκη και τις άλλες μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ στηρίζουν ενεργά μερικά από τα ισχυρότερα συνδικάτα της Αμερικής. Συνδικάτα όπως η Ένωση Εκπαιδευτικών Νέας Υόρκης, που εκπροσωπεί περισσότερους από 600.000 δασκάλους και καθηγητές, η Ομοσπονδία Δημοτικών Υπαλλήλων, με πάνω από 1,5 εκατομμύρια μέλη, και συνδικάτα των μέσων μαζικής μεταφοράς. Ο πρόεδρος της αμερικανικής εργατικής συνομοσπονδίας AFL-CIO, Ρίτσαρντ Τρούμκα, εξέφρασε την υποστήριξή του, ενώ ανεμένετο και η επίσημη στήριξη της Ένωσης.
Το εκτελεστικό συμβούλιο της Ένωσης Εργαζομένων στις Επικοινωνίες (700.000 μέλη) εξέδωσε ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία το κίνημα "αποτελεί την κατάλληλη έκφραση της οργής όλων των Αμερικανών και ιδίως εκείνων που τέθηκαν στο περιθώριο από τη Γουόλ Στριτ". Στη Βοστώνη όπου διοργανώνονται παρόμοιες κινητοποιήσεις μπροστά στα γραφεία της Κεντρικής Τράπεζας, το τοπικό εργατικό κέντρο που εκπροσωπεί 154 σωματεία, επαίνεσε το κίνημα των Αγανακτισμένων επειδή "στρέφει την προσοχή στην άνιση κατανομή ισχύος στη χώρα όπως και στον ρόλο που έπαιξε η Γουόλ Στριτ στην καταστροφή της οικονομίας".
Τα αμερικανικά συνδικάτα δεν στηρίζουν τις κινητοποιήσεις μόνο με ανακοινώσεις. Στέλνουν τρόφιμα, υλικά και φυσικά μέλη. Οι συνδικαλιστές υποστηρίζουν ότι προσπαθούν να μην επαναλάβουν ό,τι έκαναν στις πρόσφατες κινητοποιήσεις στο Ουισκόνσιν, όπου τα συνδικάτα έπαιξαν έναν κεντρικό οργανωτικό ρόλο. Υποστηρίζουν ότι είναι διαθέσιμα να προσφέρουν βοήθεια χωρίς να διεκδικούν ηγεμονικό ρόλο. "Η αίσθησή μου είναι ότι νιώθουν την ίδια οργή που νιώθουμε και εμείς" δηλώνει ο συνδικαλιστής Λάρι Χάνλει. "Και θα κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας για να προωθήσουμε και να διαφημίσουμε τις δραστηριότητές τους".
Υπάρχει όμως ταύτιση στόχων, με δεδομένη την έκταση των διεκδικήσεων του κινήματος των Αγανακτισμένων; Η Κάρα Νόελ, εκπρόσωπος της συνομοσπονδίας Ενωμένη Νέα Υόρκη πιστεύει πως ναι. "Κάποια από τα πράγματα που ζητούν είναι τα ίδια με τα δικά μας αιτήματα" σημειώνει αναφέροντας ενδεικτικά τον "αγώνα για καλύτερες δουλειές και καλύτερους μισθούς" και την προσπάθεια με στόχο οι μεγάλες επιχειρήσεις "να πληρώσουν το δικό τους μερτικό σε φόρους".
"Τα μέλη μας είναι ενθουσιασμένα με αυτό το κίνημα", δηλώνει, από την πλευρά του, ο Μάικλ Μάλγκριου της Ένωσης Εκπαιδευτικών Νέας Υόρκης. "Η χώρα έχει γυρίσει τα επάνω κάτω. Αγωνιζόμαστε πια για τις οικογένειες και τα παιδιά μας". Η ίδια αγωνία εκφράζεται και στα περισσότερα συνθήματα των διαδηλωτών: "Δουλειές και όχι περικοπές", "σταματήστε την απληστία των επιχειρήσεων", "η Γουόλ Στριτ είναι ο δικός μας δρόμος".
Οι κινητοποιήσεις εξαπλώνονται πια σε ολόκληρη τη χώρα, με επίκεντρο τα πανεπιστήμια. Την Τετάρτη, φοιτητές του πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης διαδήλωσαν έξω από τη σχολή τους κρατώντας πλακάτ που έγραφαν "φάτε την ελίτ" και "υπάρχει καλύτερο μέλλον από τον καπιταλισμό". Στη Βοστώνη, εκατοντάδες φοιτητές διαδήλωσαν κατά της δραματικής αύξησης στο κόστος σπουδών. Το εμπορικό κέντρο του Σαν Φρανσίσκο κατελήφθη για λίγο από εκατοντάδες διαδηλωτές, που φώναζαν "διάσωση για αυτούς, ξεπούλημα για μας". Ανάλογη διαδήλωση πραγματοποιήθηκε και στο Σικάγο, το Λας Βέγκας, τη Βαλτιμόρη και την Ουάσιγκτον.
Το κίνημα για την κατάληψη της Γουόλ Στριτ λειτουργεί πια σαν κοινή πλατφόρμα, κάτω από την οποία συναρθρώνονται αγώνες που μέχρι τώρα αποσιωπούνταν από τα αμερικανικά ΜΜΕ. Χωρίς να περιορίζεται σε ένα μοναδικό αίτημα, δίνει στα μέλη τους την ευκαιρία να ταυτιστούν με έναν κοινό αγώνα σε εθνικό επίπεδο προωθώντας παράλληλα διεκδικήσεις που συνδέονται με την καθημερινότητα και τις κοινότητες τους. Η αμερικανική αριστερά φαίνεται, επιτέλους, να αποκτά το δικό της Tea Party.
