Είναι εξαιρετικά καίρια η ημερίδα που διοργανώνουμε. Θα φροντίσω επιγραμματικά να τοποθετηθώ, καταθέτοντας ορισμένες σκέψεις και ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα. Κυρίως γιατί εγκαίρως ως ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή προειδοποιήσαμε ότι η κατάληξη αυτή της κρίσης χρέους και κυρίως η κατάληξη αυτής της περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής, που γεννάει ύφεση και ανεργία, θα ήταν
-το έχουμε πει εδώ κι ένα χρόνο- το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Αυτός ήταν ο στόχος και όχι το μέσο για να αντιμετωπίσουμε την κρίση χρέους. Γιατί όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας είναι απαραίτητο συμπλήρωμα των πολιτικών της ύφεσης της ανεργίας και του χρέους που επιβάλλει το ΔΝΤ. Αντίστοιχη είναι η εμπειρία της Αργεντινής που και χρεοκόπησε και ξεπούλησε μεγάλος μέρος της δημόσιας περιουσίας.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, στην αρχή δειλά, αργότερα με περισσότερο θάρρος, συνεπικουρούμενη και από την αξιωματική αντιπολίτευση -προσέξτε ο κ. Σαμαράς από το Ζάππειο Ι μίλησε για 50 δις δημόσιας περιουσίας και χθες φρόντισε να τοποθετηθεί καταθέτον τας ένα ιδιαίτερα σκληρό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα για να γίνει αρεστός στον ΣΕΒ που έσπευσε να τον συγχαρεί αλλά και στο κυρίαρχο σύστημα της διαπλοκής που σήμερα τον παρουσιάζει ως συνεταίρο στην μνημονιακή κατεδάφιση της κοινωνίας- η κυβέρνηση λοιπόν και η αξιωματική αντιπολίτευση προχωράνε απ΄ότι φαίνεται σε ένα πρόγραμμα που θα έχει σαν αποτέλεσμα το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, παρά το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός, τρομοκρατούμενος πριν από ορισμένους μήνες από το κλίμα που είχε δημιουργηθεί από τη συνέντευξη Τύπου της τρόικας και αυτογελοιοποιούμενος μοίραζε διαβεβαιώσεις ότι συνταγματικά θα κατοχυρωθεί η απαγόρευση πώλησης ελληνικής γης.
Εάν αυτό το πρόγραμμα προχωρήσει, πράγμα που πολύ αμφιβάλλουμε, η Ελλάδα θα έχει μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Ένα δημόσιο τομέα με μηδενική ιδιοκτησία. Κι εμείς έχουμε επισημάνει ότι αυτή η εξέλιξη θα είναι πιο οδυνηρή και πιο επιζήμια για τη χώρα από το μνημόνιο κι όσα έχουν επιβληθεί μέχρι σήμερα. Διότι στα πλαίσια μιας δημοκρατίας οι συσχετισμοί μπορεί να αλλάξουν -και αυτό ευελπιστούμε- και να προκύψει ένα νέος συνασπισμός εξουσίας που θα μας απεμπλέξει απ΄ αυτό το μονόδρομο της καταστροφής και θα επιστρέψει κατακτήσεις και δικαιώματα στους εργαζόμενους.
Αν όμως ξεπουληθούν -και μάλιστα έναντι ευτελούς τιμήματος- στρατηγικής σημασίας δημόσιοι οργανισμοί όπως η ενέργεια, η ΔΕΗ, όπως ο κερδοφόρος ΟΠΑΠ, φιλέτα δημόσιας γης, αν ξεπουληθούν τράπεζες –όσες έχουν απομείνει– Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, Αγροτική Τράπεζα, Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανακτηθούν στις επόμενες δεκαετίες.
Και βέβαια είμαστε απολύτως βέβαιοι με όσα παρατηρούμε, ότι αυτή η διαδικασία θα είναι μήτρα νέων τεράστιων σκανδάλων που μπροστά τους τόσο το Βατοπέδι όσο και η Semnens θα ωχριούν.
Θα ήθελα λοιπόν βασιζόμενος τόσο στην ελληνική όσο και στη διεθνή εμπειρία να θέσω ορισμένα ερωτήματα.
Πρώτο ερώτημα. Έχει ωφεληθεί το δημόσιο από τις μέχρι τώρα ιδιωτικοποιήσεις από τη μεταπολίτευση και μετά; Έχει ωφεληθεί η κοινωνία, που κάθε φορά μας παρουσιαζόταν ως μονόδρομη επιλογή, κυρίως από την περίοδο διακυβέρνησης Μητσοτάκη και μετά; Όμως την περίοδο διακυβέρνησης Σημίτη προωθήθηκαν κατά καιρούς προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων, στρατηγικών τομέων της ελληνικής οικονομίας.
Κατ΄ αρχήν ας πάρουμε υπόψη τις αποκρατικοποιήσεις φιλέτων γης ή ξενοδοχειακών μονάδων, όπου ιδιωτικοποιήθηκε ή εκχωρήθηκε δημόσια γη το δημόσιο έχει υποχρεωθεί σε καταβολές αποζημιώσεων και μειώσεις μισθωμάτων τέτοιες που έχουν καταστήσει όσες παραχωρήσεις έχουν γίνει ζημιογόνες για το δημόσιο. Πάρτε για παράδειγμα το Λαγονήσι ή τα ξενοδοχεία Ξενία. Δεν στέκει λοιπόν το βασικό επιχείρημα του θατσερικού Βατικανού, ότι το δημόσιο θα έχει έσοδα και μάλιστα τέτοια που θα είναι ικανά να αποκλιμακώσουν το δημόσιο χρέος.
Με αντίστοιχους όρους πάει να εξελιχθεί και η ένταξη του «φιλέτου» του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού στο πρόγραμμα fast track. Αυτή η υπόθεση είναι πολύ πιθανό -και ήδη έχουμε τέτοιες ενδείξεις- να καταλήξει σε μία ακόμη Φαστ αρπαχτή ή σε ένα Φαστ φιάσκο.
Η κυβέρνηση αγνοεί συστηματικά και τις θέσεις και τους αγώνες των κατοίκων της περιοχής, και την απόλυτα ρεαλιστική και επιστημονικά τεκμηριωμένη πρόταση του Πολυτεχνείου για τη δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου στην περιοχή.
Και στη θέση αυτής της πρότασης προκρίνουν διαπλεκόμενα σχέδια απόλυτης τσιμεντοποίησης της ευρύτερης περιοχής του Ελληνικού με βάση το πρότυπο του Canary Wharf του Λονδίνου. Πρόκειται για σκαστή περίπτωση διαπλοκής όπου σύμβουλος του πωλητή εμφανίζεται ταυτόχρονα ως σύμβουλος και του αγοραστή ή μάλλον ως αγοραστής. Έτσι απλά. Με απευθείας ανάθεση.
Στην πραγματικότητα, ο πολυσυζητημένος και καθ΄όλα αξιόλογος για το επιστημονικό του έργο, αλλά στην πραγματικότητα ο πολυσυζητημένος Καταλανός αρχιτέκτονας δουλεύει ταυτόχρονα και για τους επενδυτές από το Κατάρ, αλλά και για την κυβέρνηση, το ελληνικό δημόσιο, εμφανιζόμενος σαν σύμβουλος της κυβέρνησης Παπανδρέου και μάλιστα στα χαρτιά ως άμισθος σύμβουλος.
Το λέμε με πάσα βεβαιότητα. Αυτό το ξεπούλημα θα είναι η μήτρα νέων σκανδάλων, πολύ περισσότερο απ΄ όλα όσα είδαμε και φτιάχνουμε εξεταστικές επιτροπές στη Βουλή που δεν καταλήγουν πουθενά και αφορούν τα χρόνια της ανάπτυξης. Όμως στην κυβέρνηση προχωρούν υπερηφάνως. Την ίδια στιγμή σε αυτό το σχεδιασμό κα μάλιστα με αυτές τις διαδικασίες της αδιαφάνειας, με συμβούλους οι οποίοι έχουν διεθνή εμπειρία, όπως η κυρία Παναρίτη, που διετέλεσε σύμβουλος του πρώην προέδρου του Περού, ο οποίος σήμερα βρίσκεται με 20ετή κάθειρξη, γιατί κι αυτός ξεπούλησε δημόσιο πλούτο στη χώρα του. Έχουν διεθνή εμπειρία από τον τρόπο, την κυρίαρχη συνταγή του νεοφιλελευθερισμού που έχουν δώσει και σε άλλους λαούς στο παρελθόν.
Στο ερώτημα αν έχει ωφεληθεί το δημόσιο από την πώληση δημόσιας γης η απάντηση είναι ότι το δημόσιο δεν έχει ωφεληθεί.. Όπως δεν ωφελήθηκε και από την πώληση των δημοσίων επιχειρήσεων.
Από το 2001 και μετά η κυβέρνηση προχώρησε σε ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ -γιατί το μεγάλο πακέτο έγινε το 2001-2005 και μάλιστα χωρίς να ανοίξει μύτη- το 48%, -κι εδώ είναι και οι μεγάλες ευθύνες του συνδικαλιστικού κινήματος- το 48% της ΔΕΗ έχει περάσει σε ιδιώτες. 1,5 δις απέφεραν αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις. Σε αυτά τα χρόνια –εάν δεν είχε πωληθεί αυτό το μετοχικό πακέτο η ΔΕΗ– θα είχε εγγράψει έσοδα μόνο από μερίσματα ύψους 1,1 δις ευρώ ενώ έχει εγγράψει μόνο 550 εκατ. ευρώ με την πώληση του 48%. Αν δεν είχε πουληθεί το 48% και θα διατηρήσουμε ακέραιο το πακέτο μιας στρατηγικής σημασίας δημόσιας επιχείρησης που αφορά την ενέργεια, άρα την προοπτική της ίδιας της χώρας και τα κέρδη που θα είχες στο πέρασμα του χρόνου θα ήταν περίπου τα μισά απ΄αυτά που είχες από το ξεπούλημα του 48%
Ο ΟΠΑΠ, κερδοφόρος επιχείρηση, περίπου 700 εκατομμύρια συν 100 εκατ. χορηγίες, 800 εκατ. ευρώ το χρόνο κέρδη στο ελληνικό δημόσιο. Ποιος ο λόγος να πωληθεί; Γιατί το δημόσιο να απεμπολήσει 200 με 300 εκ. ευρώ ετησίως. Ποιος ο λόγος λοιπόν που το δημόσιο έχει απεμπολήσει εκατοντάδες εκατομμυρίων εσόδων, προκειμένου να εισπράξει εφ΄άπαξ ένα ποσό που αντιστοιχεί σε τρία έτη εύρυθμης λειτουργίας του οργανισμού; Ποια η κοινωνική αποτελεσματικότητα. Καμία.
Υπάρχει τρόπος να γίνει ο ΟΠΑΠ ζημιογόνος; Ναι υπάρχει, η πλήρης πώλησή του σε ιδιώτες ή αν πουληθεί η μεγάλη πλειοψηφία των μετοχών. Απόδειξη ο ΟΤΕ, που πουλήθηκε στην Deutsche Telekom το 2008. Τα έσοδα του ομίλου ΟΤΕ δεν παρουσίασαν σημαντική πτωτική μεταβολή λόγω κρίσης τα τελευταία έτη. Παρόλα αυτά, από 780 εκ. ΕΥΡΩ που είχε κέρδη ο όμιλος το 2007, το 2010 έκλεισε με ζημιές 140 εκ. ΕΥΡΩ περίπου.
Έχουμε αυτόν τον ιδιότυπο σοσιαλισμό των πλουσίων. Τα κέρδη στους μετόχους και οι ζημιές στην κοινωνία.
Ερώτημα δεύτερο θα ωφεληθεί ο καταναλωτής; Όχι βέβαια. Ας δούμε τι λέει η διεθνής εμπειρία όσον αφορά την ιδιωτικοποίηση της ενέργειας η οποία είναι και στην αιχμή της επικαιρότητας.
Όπου έγινε ιδιωτικοποίηση οι τιμές του ρεύματος εκτοξεύθηκαν. Με διαφορετική τιμολόγηση για τις ώρες που το νοικοκυριό το χρειάζεται.
Σπάσιμο της διαδικασίας σε παραγωγή, μεταφορά και διανομή και απαίτηση για κερδοφορία σε όλα τα στάδια και στην παραγωγή και στη μεταφορά και στη διανομή.
Τα αποτελέσματα ιδιωτικοποίησης ενέργειας στη Βρετανία είναι η κατακόρυφη αύξηση και των τιμολογίων αλλά και ενεργειακή φτώχεια για εκατοντάδες νοικοκυριά. Μιλάμε για νοικοκυριά που χρειάζεται να ξοδεύουν μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους για ικανοποιητική θέρμανση, μαγείρεμα κι άλλες βασικές λειτουργίες.
Η εκτίναξη των οικιακών τιμολογίων από τους πρώτους μήνες της «απελευθέρωσης» στη Μεγ. Βρετανία, οδήγησε χιλιάδες νοικοκυριά σε αδυναμία πληρωμής των λογαριασμών τους και τη συσσώρευση χρεών προς τις ιδιωτικές πλέον ηλεκτρικές εταιρείες. Με αποτέλεσμα το 1993 να παρατηρηθεί μια πρωτοφανής για τα βρετανικά δεδομένα έκρηξη των αποκοπών, Δηλ. οι εταιρείες διέκοψαν τη ρευματοδότησή τους. Λίγο μετά σημειώθηκαν και οι πρώτοι θάνατοι από ψύχος σε ανθρώπους που τους είχαν κόψει το ρεύμα. Το θέμα έγινε πρωτοσέλιδο και συντάχθηκε νομοθεσία που περιόριζε, υποτίθεται, τις ασύδοτες αποκοπές. Τότε, η «απελευθερωμένη αγορά» εφηύρε έναν νέο τρόπο ώστε να μην διακόπτει αυτή τη ρεύμα, αλλά να αναγκάζεται οικειοθελώς ο ιδιοκτήτης να το διακόπτει για τον εαυτό του, τους ηλεκτρονικούς μετρητές με χρήση κάρτας.
Όσα νοικοκυριά είχαν χρέη ή δυσκολεύονταν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους και προκειμένου να συνεχίσουν να ηλεκτροδοτούνται, αναγκάστηκαν από τις «απελευθερωμένες» εταιρείες να εγκαταστήσουν ηλεκτρονικούς μετρητές με χρήση κάρτας προπληρωμένου χρόνου κατανάλωσης.
Το αποτέλεσμα, όπως διαπιστώνει έρευνα των βρετανικών συνδικάτων, ήταν οι αποκοπές να μειωθούν από 48.000 σε νοικοκυριά το 1994, σε 400 το 1998 γιατί… «με τη χρήση κάρτας προπληρωμένου χρόνου, οι καταναλωτές αποκόπτονται μόνοι τους όταν δεν έχουν να βάλουν σ’ αυτή άλλα χρήματα. Έτσι, οποιεσδήποτε συνέπειες και να έχει η παύση ηλεκτροδότησής τους, η ευθύνη βαρύνει τους ίδιους κι όχι τις ηλεκτρικές εταιρείες.»
Και συνεχίζει: «Το 2007 διαπιστώθηκε ότι 24% των νοικοκυριών με κάρτα προπληρωμένου χρόνου αποσυνδέεται μόνο του τουλάχιστον μία φορά στη διάρκεια κάθε χρόνου, το 11% για πάνω από 7 ώρες και το 1% πάνω από 20 φορές το χρόνο. Με εγκατεστημένους 3,8 εκατομμύρια μετρητές με κάρτα, αυτό σημαίνει ότι αποκόπτονται 912.000 νοικοκυριά κάθε χρόνο, 410.000 πάνω από 7 ώρες και 36.500 πάνω από 20 φορές». Σύνολο «κρυμμένων αποκοπών»: 1.358.500 νοικοκυριά…
Όπως περιγράφει το Παρατηρητήριο Ενέργειας των Βρετανικών Συνδικάτων: «Γι’ αυτούς που ζουν στην ενεργειακή φτώχεια οι συνέπειες είναι μιζέρια, δυσφορία, κακή υγεία και χρέη. Συχνά σημαίνει ότι πρέπει να επιλέξουν αν θα αγοράσουν φαγητό ή θα ζεστάνουν επαρκώς το σπίτι τους».
Αυτή είναι η προοπτική και για την Ελλάδα. Αυτή την προοπτική πρέπει να την αποτρέψουμε. Όλοι μαζί. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η μάχη που έχουμε να δώσουμε για τη ΔΕΗ δεν είναι μια μάχη που αφορά στο συνδικαλιστικό κίνημα ή τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ. Αφορά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Και αν δεν κατορθώσουμε ως τέτοιο να το αναδείξουμε το πρόβλημα, κι αν δεν υπάρξει μια σύγκλιση του συνδικαλιστικού κινήματος με την ίδια την κοινωνία, τις οργανώσεις των καταναλωτών, τους πολίτες που διεκδικήσουν τη διαφύλαξη του δικαιώματός τους σε φτηνό ρεύμα, τότε νομίζω ότι οι όροι με τους οποίους θα δώσουμε τη μάχη δεν θα είναι ιδιαίτερα θετικοί.
Και επιτρέψτε μου να περάσω στο τι πρέπει να γίνει και ποιες πρέπει να είναι οι προτεραιότητες για το κίνημα και την αριστερά.
Πρώτον. Να αποτραπεί το σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων μέσα από ένα κίνημα ευρύτατο, με τα συνδικάτα, τους καταναλωτές του πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς που αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο. Και επειδή είμαστε βέβαιοι ότι ένα σύστημα εξουσίας, πολιτικής και οικονομικής, που είχε σαν στόχο το μνημόνιο και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και βρίσκεται τώρα σε κρίσιμη κατάσταση, γιατί τρίζει, θα ενεργοποιήσει όλους τους μηχανισμούς και δεν θα υποχωρήσει και θα παίξει τα ρέστα του, τα ρέστα μας φυσικά, τα ρέστα της κοινωνίας. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι το επόμενο διάστημα και η καταστολή θα ενταθεί και ο εκφοβισμός και η κατατρομοκράτηση της ελληνικής κοινωνίας μπορεί να ενταθεί με τρόπους πρωτοφανείς. Κι εμείς προειδοποιούμε την κυβέρνηση και την τρόικα από τώρα, να μην τολμήσει το επόμενο διάστημα να διαχειριστεί τεχνητά μέσα εκφοβισμού και τρομοκρατίας των Ελλήνων πολιτών προκειμένου να περάσει στη Βουλή και να αποδεχθεί η κοινωνία αυτό το πρόγραμμα διάλυσης, ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και το πρόγραμμα κοινωνικής διάλυσης, που είναι το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθερότητας. Τεχνητού χαρακτήρα εκφοβισμοί, τεχνητού χαρακτήρα σχέδια οικονομικής τρομοκρατίας, όπως αυτά που ακούγονται ότι θα καθυστερήσουν τεχνητά τη δόση και τις συντάξεις και τους μισθούς για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, τους λέμε από τώρα, ότι αν το επιχειρήσουν, θα έχουν ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Μία σταγόνα χρειάζεται για να ξεχειλίσει το ποτήρι. Και απέναντι στους δυο δρόμους που έχουμε μπροστά μας, από τη μια το χάος και η κοινωνική διάλυση και τυφλή βία και από την άλλη ο δημοκρατικός δρόμος, εμείς επιλέγουμε το δημοκρατικό δρόμο και καλούμε και την κυβέρνηση να επιλέξει το δημοκρατικό δρόμο και είναι υποχρεωμένη από το Σύνταγμα και τους δημοκρατικούς θεσμούς που οφείλει να τους σεβαστεί. Δεν μπορεί το μέλλον αυτής της χώρας να είναι το ξεπούλημα και η χρεωκοπία. Κι εμείς ως ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύουμε ως πρώτη προτεραιότητα το επόμενο διάστημα ένα ευρύτατα μέτωπο κοινωνικό και πολιτικό για να αποτρέψουμε το ξεπούλημα και τη χρεοκοπία.
Ακόμη όμως και όλα να πουληθούν, είναι και πάλι αμφίβολο ότι θα μπορέ¬σουν να μαζευτούν τα χρήματα που λένε ότι θα μαζέψουν Και τότε θα καταλά¬βουμε ότι θα έχουμε χάσει το μεγαλύ¬τερο μέρος της δημόσιας περιουσίας, και εν μέρει και της κυριαρχίας μας, χωρίς να έχουμε λύσει το πρόβλημα του χρέους μια και προεξοφλείται η εισαγωγή της Ελλάδας στο μηχανισμό ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Και πουλημένοι και χρεοκοπημένοι δηλαδή.
Δεύτερον. Αντίσταση ναι, αλλά και προτάσεις. Νέος συνασπισμός εξουσίας για να αποτρέψει αυτή την προοπτική, ναι, αλλά από τώρα, όχι όταν θα διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις, να καταθέτουμε εναλλακτικές προτάσεις για να κερδίζουμε την ηγεμονία μέσα στην κοινωνία.
Και θέλω να αναφερθώ σε δύο σημεία, γιατί πολλές φορές μας λένε ότι εμείς δεν καταθέτουμε προτάσεις.
Η κυβέρνηση επιχειρεί να ιδιωτικοποιήσει την Αγροτική Τράπεζα που έχει υποθηκευμένα τα 2/3 της ελληνικής γης και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο που έχει το πιο εκτεταμένο δίκτυο καταστημάτων και τη μεγαλύτερη καταθετική βάση, ανεκτίμητης αξίας και οι δυο αυτές τράπεζες και μαζί με το Παρακαταθηκών επίσης που πριν λίγο πέρασε νομοσχέδιο για την εκποίησή του. Γιατί λοιπόν να πουληθούν και να μην αποτελέσουν μαζί με την Εθνική τον ισχυρό εκείνο δημόσιο πυλώνα που θα μπορεί να δανείζεται χαμηλότοκα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ώστε να χρηματοδοτήσει ένα πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων για την επανεκκίνηση της οικονομίας; Αυτό το αίτημα δεν είναι καινούργιο. Είναι πρόταση που είχαμε καταθέσει ως Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ από την προηγούμενη τετραετία, τον Οκτώβρη του ΄08.Σήμερα όμως αποκτά μια δραματική επικαιρότητα, Και βεβαίως σήμερα δεν αρκεί θα έλεγα. Σήμερα πρέπει να μιλήσουμε, τη στιγμή που οι τράπεζες είναι πλέον κρατικοδίαιτες, που έχουν πάρει περίπου 100 δις σε ρευστό και εγγυήσεις δημόσιο χρήμα, αλλά οι μέτοχοι θέλουν να έχουν τα κέρδη δικά τους και τις ζημιές στο δημόσιο.. Και προσέξτε στις ΗΠΑ πήραν 200 δις και η οικονομία των ΗΠΑ είναι 60 φορές μεγαλύτερη από την ελληνική οικονομία. Εκεί όμως έβαλαν τουλάχιστον κάποιους όρους που εδώ ούτε αυτούς έβαλαν, και επιτρόπους και τα έσοδα που είχαν μετά εγγράφτηκαν στο δημόσιο προϋπολογισμό. Εδώ δεν είναι σε θέση ούτε καν να προχωρήσουν ένα σχέδιο συγχώνευσης που είχαν στα χαρτιά, της Εθνικής με την Alpha. Γιατί κάποιοι μέτοχοι της τράπεζας Alpha, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν βάλει πολύ λιγότερα απ΄ότι το ελληνικό δημόσιο, απαίτησαν να μην προχωρήσει αυτή η διαδικασία. Φανταστείτε τι ξεφτίλα, μόνο να δίνει χρήμα δημόσιο η ελληνική κυβέρνηση για να παρακολουθεί.
Άρα λοιπόν να μια πρόταση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια επανεκκίνηση της οικονομίας στην προοπτική φυσικά της κοινωνικοποίησης του συνόλου του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Και μια δεύτερη πρόταση. Μας λέει ο κ. Λοβέρδος διαρκώς, δεν υπάρχει σάλιο. Έτσι μας λέει. Τα ασφαλιστικά ταμεία είναι έτοιμα να καταρρεύσουν. Να λοιπόν πώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ένα μέρος κερδοφόρων δημόσιων οργανισμών. Αλλά εδώ πρέπει κανείς να προτάξει αν είναι με τις κοινωνικές ανάγκες και πώς πάει να αντιμετωπίσει την κρίση. Πάει να την αντιμετωπίσει από την μεριά του κεφαλαίου ή από τη μεριά της εργασίας. Εμείς λέμε ότι οι συντάξεις και οι κοινωνικές ανάγκες πρέπει να είναι πάνω από το χρέος. Η κοινωνική αξιοπρέπεια πρέπει να είναι πάνω από το χρέος. Υπ΄΄ αυτή την έννοια η πρόταση, η ιδέα, αντί να ξεπουληθεί ο ΟΠΑΠ, έναντι ενός ευτελούς τιμήματος, που μέσα σε τρία χρόνια θα εξανεμιστεί, και άλλες κερδοφόρες επιχειρήσεις, να δοθούν οι μετοχές τους στα Ασφαλιστικά Ταμεία ή τουλάχιστον να ανταλλαχθούν οι μετοχές αυτές με ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ούτως ώστε να μην θιχθούν τα ασφαλιστικά ταμεία που μας ρωτάνε συνεχώς, εσείς λέτε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και διαγραφή και λέτε και επαχθές χρέος και να δούμε ποιο είναι και να το διαγράφουμε, τι θα γίνει με τις συντάξεις λοιπόν, γιατί μεγάλο μέρος έχουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Ορίστε. Υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν προτάσεις. Πολιτική βούληση δεν υπάρχει.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να πω, πως, αν δει κανείς ποιοι ετοιμάζονται, ποιοι έχουν βγάλει τα μαχαιροπήρουνα και τα ακονίζουν και έχουν βάλει και τις πετσέτες μπροστά και ετοιμάζονται να τους σερβίρουν τη δημόσια περιουσία, ποιοι είναι αυτοί που ετοιμάζονται και έχουν καταθέσει προτάσεις να πάρουν και τα νερά τη γη τα αεροδρόμια, τότε θα καταλάβει ποιοι ακριβώς ντόπιοι. Έλληνες, τρίβουν τα χέρια τους με το μνημόνιο. Καταλαβαίνει ποια είναι η εγχώρια διαπλοκή, ντόπια και ξένη. Θα καταλάβει ότι το μνημόνιο δεν συντάχθηκε μέσα σε 15 μέρες από κάποιους φον φούφουτους που λέει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης., αλλά συνετάχθη ο βασικός του κορμός από την εγχώρια οικονομική ολιγαρχία, από τραπεζικούς κύκλους, από ανθρώπους που ήξεραν πάρα πολύ καλά την ελληνική πραγματικότητα. Και τότε θα καταλάβει ποια είναι η εγχώρια διαπλοκή. Όλοι αυτοί που τα χρόνια της ανάπτυξης κέρδιζαν δισεκατομμύρια, έχουν βγάλει και 600 δις καταθέσεις -έτσι διαβάζω- στις τράπεζες της Ελβετίας και τώρα ετοιμάζονται να επωφεληθούν και από το δημόσιο πλούτο. Πρόκειται για τον οικονομικό βραχίονα του οικονομικοπολιτικού συνασπισμού εξουσίας που, μαζί με τα κόμματα που κυβέρνησαν, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., γέννησε μίζες, χρέη, σκάνδαλα αλλά και βαθύ πλούτο.
Αυτός ο οικονομικοπολιτικός συνασπισμός εξουσίας δεν μπορεί να μας βγάλει από την κρίση στην οποία μας οδήγησε συνειδητά. Χρειάζεται ένας νέος συνασπισμός εξουσίας, που θα σπάσει το μνημόνιο, θα αναδιανείμει πλούτο και εισοδήματα και θα φέρει στο προσκήνιο τον λαϊκό παράγοντα. Χρειάζεται πρωτίστως όμως μια ευρεία συμπαράταξη κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα δώσει ελπίδα και προοπτική και θα αναδιατάξεις τους πολιτικούς συσχετισμούς, δίνοντας νέα δυναμική για ριζοσπαστικές ανατροπές π ου έχει ανάγκη η χώρα και οι πολίτες, για να μην πέσουμε στη θάλασσα και πνιγούμε όλοι μαζί.
-το έχουμε πει εδώ κι ένα χρόνο- το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Αυτός ήταν ο στόχος και όχι το μέσο για να αντιμετωπίσουμε την κρίση χρέους. Γιατί όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας είναι απαραίτητο συμπλήρωμα των πολιτικών της ύφεσης της ανεργίας και του χρέους που επιβάλλει το ΔΝΤ. Αντίστοιχη είναι η εμπειρία της Αργεντινής που και χρεοκόπησε και ξεπούλησε μεγάλος μέρος της δημόσιας περιουσίας.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, στην αρχή δειλά, αργότερα με περισσότερο θάρρος, συνεπικουρούμενη και από την αξιωματική αντιπολίτευση -προσέξτε ο κ. Σαμαράς από το Ζάππειο Ι μίλησε για 50 δις δημόσιας περιουσίας και χθες φρόντισε να τοποθετηθεί καταθέτον τας ένα ιδιαίτερα σκληρό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα για να γίνει αρεστός στον ΣΕΒ που έσπευσε να τον συγχαρεί αλλά και στο κυρίαρχο σύστημα της διαπλοκής που σήμερα τον παρουσιάζει ως συνεταίρο στην μνημονιακή κατεδάφιση της κοινωνίας- η κυβέρνηση λοιπόν και η αξιωματική αντιπολίτευση προχωράνε απ΄ότι φαίνεται σε ένα πρόγραμμα που θα έχει σαν αποτέλεσμα το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, παρά το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός, τρομοκρατούμενος πριν από ορισμένους μήνες από το κλίμα που είχε δημιουργηθεί από τη συνέντευξη Τύπου της τρόικας και αυτογελοιοποιούμενος μοίραζε διαβεβαιώσεις ότι συνταγματικά θα κατοχυρωθεί η απαγόρευση πώλησης ελληνικής γης.
Εάν αυτό το πρόγραμμα προχωρήσει, πράγμα που πολύ αμφιβάλλουμε, η Ελλάδα θα έχει μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Ένα δημόσιο τομέα με μηδενική ιδιοκτησία. Κι εμείς έχουμε επισημάνει ότι αυτή η εξέλιξη θα είναι πιο οδυνηρή και πιο επιζήμια για τη χώρα από το μνημόνιο κι όσα έχουν επιβληθεί μέχρι σήμερα. Διότι στα πλαίσια μιας δημοκρατίας οι συσχετισμοί μπορεί να αλλάξουν -και αυτό ευελπιστούμε- και να προκύψει ένα νέος συνασπισμός εξουσίας που θα μας απεμπλέξει απ΄ αυτό το μονόδρομο της καταστροφής και θα επιστρέψει κατακτήσεις και δικαιώματα στους εργαζόμενους.
Αν όμως ξεπουληθούν -και μάλιστα έναντι ευτελούς τιμήματος- στρατηγικής σημασίας δημόσιοι οργανισμοί όπως η ενέργεια, η ΔΕΗ, όπως ο κερδοφόρος ΟΠΑΠ, φιλέτα δημόσιας γης, αν ξεπουληθούν τράπεζες –όσες έχουν απομείνει– Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, Αγροτική Τράπεζα, Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανακτηθούν στις επόμενες δεκαετίες.
Και βέβαια είμαστε απολύτως βέβαιοι με όσα παρατηρούμε, ότι αυτή η διαδικασία θα είναι μήτρα νέων τεράστιων σκανδάλων που μπροστά τους τόσο το Βατοπέδι όσο και η Semnens θα ωχριούν.
Θα ήθελα λοιπόν βασιζόμενος τόσο στην ελληνική όσο και στη διεθνή εμπειρία να θέσω ορισμένα ερωτήματα.
Πρώτο ερώτημα. Έχει ωφεληθεί το δημόσιο από τις μέχρι τώρα ιδιωτικοποιήσεις από τη μεταπολίτευση και μετά; Έχει ωφεληθεί η κοινωνία, που κάθε φορά μας παρουσιαζόταν ως μονόδρομη επιλογή, κυρίως από την περίοδο διακυβέρνησης Μητσοτάκη και μετά; Όμως την περίοδο διακυβέρνησης Σημίτη προωθήθηκαν κατά καιρούς προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων, στρατηγικών τομέων της ελληνικής οικονομίας.
Κατ΄ αρχήν ας πάρουμε υπόψη τις αποκρατικοποιήσεις φιλέτων γης ή ξενοδοχειακών μονάδων, όπου ιδιωτικοποιήθηκε ή εκχωρήθηκε δημόσια γη το δημόσιο έχει υποχρεωθεί σε καταβολές αποζημιώσεων και μειώσεις μισθωμάτων τέτοιες που έχουν καταστήσει όσες παραχωρήσεις έχουν γίνει ζημιογόνες για το δημόσιο. Πάρτε για παράδειγμα το Λαγονήσι ή τα ξενοδοχεία Ξενία. Δεν στέκει λοιπόν το βασικό επιχείρημα του θατσερικού Βατικανού, ότι το δημόσιο θα έχει έσοδα και μάλιστα τέτοια που θα είναι ικανά να αποκλιμακώσουν το δημόσιο χρέος.
Με αντίστοιχους όρους πάει να εξελιχθεί και η ένταξη του «φιλέτου» του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού στο πρόγραμμα fast track. Αυτή η υπόθεση είναι πολύ πιθανό -και ήδη έχουμε τέτοιες ενδείξεις- να καταλήξει σε μία ακόμη Φαστ αρπαχτή ή σε ένα Φαστ φιάσκο.
Η κυβέρνηση αγνοεί συστηματικά και τις θέσεις και τους αγώνες των κατοίκων της περιοχής, και την απόλυτα ρεαλιστική και επιστημονικά τεκμηριωμένη πρόταση του Πολυτεχνείου για τη δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου στην περιοχή.
Και στη θέση αυτής της πρότασης προκρίνουν διαπλεκόμενα σχέδια απόλυτης τσιμεντοποίησης της ευρύτερης περιοχής του Ελληνικού με βάση το πρότυπο του Canary Wharf του Λονδίνου. Πρόκειται για σκαστή περίπτωση διαπλοκής όπου σύμβουλος του πωλητή εμφανίζεται ταυτόχρονα ως σύμβουλος και του αγοραστή ή μάλλον ως αγοραστής. Έτσι απλά. Με απευθείας ανάθεση.
Στην πραγματικότητα, ο πολυσυζητημένος και καθ΄όλα αξιόλογος για το επιστημονικό του έργο, αλλά στην πραγματικότητα ο πολυσυζητημένος Καταλανός αρχιτέκτονας δουλεύει ταυτόχρονα και για τους επενδυτές από το Κατάρ, αλλά και για την κυβέρνηση, το ελληνικό δημόσιο, εμφανιζόμενος σαν σύμβουλος της κυβέρνησης Παπανδρέου και μάλιστα στα χαρτιά ως άμισθος σύμβουλος.
Το λέμε με πάσα βεβαιότητα. Αυτό το ξεπούλημα θα είναι η μήτρα νέων σκανδάλων, πολύ περισσότερο απ΄ όλα όσα είδαμε και φτιάχνουμε εξεταστικές επιτροπές στη Βουλή που δεν καταλήγουν πουθενά και αφορούν τα χρόνια της ανάπτυξης. Όμως στην κυβέρνηση προχωρούν υπερηφάνως. Την ίδια στιγμή σε αυτό το σχεδιασμό κα μάλιστα με αυτές τις διαδικασίες της αδιαφάνειας, με συμβούλους οι οποίοι έχουν διεθνή εμπειρία, όπως η κυρία Παναρίτη, που διετέλεσε σύμβουλος του πρώην προέδρου του Περού, ο οποίος σήμερα βρίσκεται με 20ετή κάθειρξη, γιατί κι αυτός ξεπούλησε δημόσιο πλούτο στη χώρα του. Έχουν διεθνή εμπειρία από τον τρόπο, την κυρίαρχη συνταγή του νεοφιλελευθερισμού που έχουν δώσει και σε άλλους λαούς στο παρελθόν.
Στο ερώτημα αν έχει ωφεληθεί το δημόσιο από την πώληση δημόσιας γης η απάντηση είναι ότι το δημόσιο δεν έχει ωφεληθεί.. Όπως δεν ωφελήθηκε και από την πώληση των δημοσίων επιχειρήσεων.
Από το 2001 και μετά η κυβέρνηση προχώρησε σε ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ -γιατί το μεγάλο πακέτο έγινε το 2001-2005 και μάλιστα χωρίς να ανοίξει μύτη- το 48%, -κι εδώ είναι και οι μεγάλες ευθύνες του συνδικαλιστικού κινήματος- το 48% της ΔΕΗ έχει περάσει σε ιδιώτες. 1,5 δις απέφεραν αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις. Σε αυτά τα χρόνια –εάν δεν είχε πωληθεί αυτό το μετοχικό πακέτο η ΔΕΗ– θα είχε εγγράψει έσοδα μόνο από μερίσματα ύψους 1,1 δις ευρώ ενώ έχει εγγράψει μόνο 550 εκατ. ευρώ με την πώληση του 48%. Αν δεν είχε πουληθεί το 48% και θα διατηρήσουμε ακέραιο το πακέτο μιας στρατηγικής σημασίας δημόσιας επιχείρησης που αφορά την ενέργεια, άρα την προοπτική της ίδιας της χώρας και τα κέρδη που θα είχες στο πέρασμα του χρόνου θα ήταν περίπου τα μισά απ΄αυτά που είχες από το ξεπούλημα του 48%
Ο ΟΠΑΠ, κερδοφόρος επιχείρηση, περίπου 700 εκατομμύρια συν 100 εκατ. χορηγίες, 800 εκατ. ευρώ το χρόνο κέρδη στο ελληνικό δημόσιο. Ποιος ο λόγος να πωληθεί; Γιατί το δημόσιο να απεμπολήσει 200 με 300 εκ. ευρώ ετησίως. Ποιος ο λόγος λοιπόν που το δημόσιο έχει απεμπολήσει εκατοντάδες εκατομμυρίων εσόδων, προκειμένου να εισπράξει εφ΄άπαξ ένα ποσό που αντιστοιχεί σε τρία έτη εύρυθμης λειτουργίας του οργανισμού; Ποια η κοινωνική αποτελεσματικότητα. Καμία.
Υπάρχει τρόπος να γίνει ο ΟΠΑΠ ζημιογόνος; Ναι υπάρχει, η πλήρης πώλησή του σε ιδιώτες ή αν πουληθεί η μεγάλη πλειοψηφία των μετοχών. Απόδειξη ο ΟΤΕ, που πουλήθηκε στην Deutsche Telekom το 2008. Τα έσοδα του ομίλου ΟΤΕ δεν παρουσίασαν σημαντική πτωτική μεταβολή λόγω κρίσης τα τελευταία έτη. Παρόλα αυτά, από 780 εκ. ΕΥΡΩ που είχε κέρδη ο όμιλος το 2007, το 2010 έκλεισε με ζημιές 140 εκ. ΕΥΡΩ περίπου.
Έχουμε αυτόν τον ιδιότυπο σοσιαλισμό των πλουσίων. Τα κέρδη στους μετόχους και οι ζημιές στην κοινωνία.
Ερώτημα δεύτερο θα ωφεληθεί ο καταναλωτής; Όχι βέβαια. Ας δούμε τι λέει η διεθνής εμπειρία όσον αφορά την ιδιωτικοποίηση της ενέργειας η οποία είναι και στην αιχμή της επικαιρότητας.
Όπου έγινε ιδιωτικοποίηση οι τιμές του ρεύματος εκτοξεύθηκαν. Με διαφορετική τιμολόγηση για τις ώρες που το νοικοκυριό το χρειάζεται.
Σπάσιμο της διαδικασίας σε παραγωγή, μεταφορά και διανομή και απαίτηση για κερδοφορία σε όλα τα στάδια και στην παραγωγή και στη μεταφορά και στη διανομή.
Τα αποτελέσματα ιδιωτικοποίησης ενέργειας στη Βρετανία είναι η κατακόρυφη αύξηση και των τιμολογίων αλλά και ενεργειακή φτώχεια για εκατοντάδες νοικοκυριά. Μιλάμε για νοικοκυριά που χρειάζεται να ξοδεύουν μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους για ικανοποιητική θέρμανση, μαγείρεμα κι άλλες βασικές λειτουργίες.
Η εκτίναξη των οικιακών τιμολογίων από τους πρώτους μήνες της «απελευθέρωσης» στη Μεγ. Βρετανία, οδήγησε χιλιάδες νοικοκυριά σε αδυναμία πληρωμής των λογαριασμών τους και τη συσσώρευση χρεών προς τις ιδιωτικές πλέον ηλεκτρικές εταιρείες. Με αποτέλεσμα το 1993 να παρατηρηθεί μια πρωτοφανής για τα βρετανικά δεδομένα έκρηξη των αποκοπών, Δηλ. οι εταιρείες διέκοψαν τη ρευματοδότησή τους. Λίγο μετά σημειώθηκαν και οι πρώτοι θάνατοι από ψύχος σε ανθρώπους που τους είχαν κόψει το ρεύμα. Το θέμα έγινε πρωτοσέλιδο και συντάχθηκε νομοθεσία που περιόριζε, υποτίθεται, τις ασύδοτες αποκοπές. Τότε, η «απελευθερωμένη αγορά» εφηύρε έναν νέο τρόπο ώστε να μην διακόπτει αυτή τη ρεύμα, αλλά να αναγκάζεται οικειοθελώς ο ιδιοκτήτης να το διακόπτει για τον εαυτό του, τους ηλεκτρονικούς μετρητές με χρήση κάρτας.
Όσα νοικοκυριά είχαν χρέη ή δυσκολεύονταν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους και προκειμένου να συνεχίσουν να ηλεκτροδοτούνται, αναγκάστηκαν από τις «απελευθερωμένες» εταιρείες να εγκαταστήσουν ηλεκτρονικούς μετρητές με χρήση κάρτας προπληρωμένου χρόνου κατανάλωσης.
Το αποτέλεσμα, όπως διαπιστώνει έρευνα των βρετανικών συνδικάτων, ήταν οι αποκοπές να μειωθούν από 48.000 σε νοικοκυριά το 1994, σε 400 το 1998 γιατί… «με τη χρήση κάρτας προπληρωμένου χρόνου, οι καταναλωτές αποκόπτονται μόνοι τους όταν δεν έχουν να βάλουν σ’ αυτή άλλα χρήματα. Έτσι, οποιεσδήποτε συνέπειες και να έχει η παύση ηλεκτροδότησής τους, η ευθύνη βαρύνει τους ίδιους κι όχι τις ηλεκτρικές εταιρείες.»
Και συνεχίζει: «Το 2007 διαπιστώθηκε ότι 24% των νοικοκυριών με κάρτα προπληρωμένου χρόνου αποσυνδέεται μόνο του τουλάχιστον μία φορά στη διάρκεια κάθε χρόνου, το 11% για πάνω από 7 ώρες και το 1% πάνω από 20 φορές το χρόνο. Με εγκατεστημένους 3,8 εκατομμύρια μετρητές με κάρτα, αυτό σημαίνει ότι αποκόπτονται 912.000 νοικοκυριά κάθε χρόνο, 410.000 πάνω από 7 ώρες και 36.500 πάνω από 20 φορές». Σύνολο «κρυμμένων αποκοπών»: 1.358.500 νοικοκυριά…
Όπως περιγράφει το Παρατηρητήριο Ενέργειας των Βρετανικών Συνδικάτων: «Γι’ αυτούς που ζουν στην ενεργειακή φτώχεια οι συνέπειες είναι μιζέρια, δυσφορία, κακή υγεία και χρέη. Συχνά σημαίνει ότι πρέπει να επιλέξουν αν θα αγοράσουν φαγητό ή θα ζεστάνουν επαρκώς το σπίτι τους».
Αυτή είναι η προοπτική και για την Ελλάδα. Αυτή την προοπτική πρέπει να την αποτρέψουμε. Όλοι μαζί. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η μάχη που έχουμε να δώσουμε για τη ΔΕΗ δεν είναι μια μάχη που αφορά στο συνδικαλιστικό κίνημα ή τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ. Αφορά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Και αν δεν κατορθώσουμε ως τέτοιο να το αναδείξουμε το πρόβλημα, κι αν δεν υπάρξει μια σύγκλιση του συνδικαλιστικού κινήματος με την ίδια την κοινωνία, τις οργανώσεις των καταναλωτών, τους πολίτες που διεκδικήσουν τη διαφύλαξη του δικαιώματός τους σε φτηνό ρεύμα, τότε νομίζω ότι οι όροι με τους οποίους θα δώσουμε τη μάχη δεν θα είναι ιδιαίτερα θετικοί.
Και επιτρέψτε μου να περάσω στο τι πρέπει να γίνει και ποιες πρέπει να είναι οι προτεραιότητες για το κίνημα και την αριστερά.
Πρώτον. Να αποτραπεί το σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων μέσα από ένα κίνημα ευρύτατο, με τα συνδικάτα, τους καταναλωτές του πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς που αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο. Και επειδή είμαστε βέβαιοι ότι ένα σύστημα εξουσίας, πολιτικής και οικονομικής, που είχε σαν στόχο το μνημόνιο και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και βρίσκεται τώρα σε κρίσιμη κατάσταση, γιατί τρίζει, θα ενεργοποιήσει όλους τους μηχανισμούς και δεν θα υποχωρήσει και θα παίξει τα ρέστα του, τα ρέστα μας φυσικά, τα ρέστα της κοινωνίας. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι το επόμενο διάστημα και η καταστολή θα ενταθεί και ο εκφοβισμός και η κατατρομοκράτηση της ελληνικής κοινωνίας μπορεί να ενταθεί με τρόπους πρωτοφανείς. Κι εμείς προειδοποιούμε την κυβέρνηση και την τρόικα από τώρα, να μην τολμήσει το επόμενο διάστημα να διαχειριστεί τεχνητά μέσα εκφοβισμού και τρομοκρατίας των Ελλήνων πολιτών προκειμένου να περάσει στη Βουλή και να αποδεχθεί η κοινωνία αυτό το πρόγραμμα διάλυσης, ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και το πρόγραμμα κοινωνικής διάλυσης, που είναι το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθερότητας. Τεχνητού χαρακτήρα εκφοβισμοί, τεχνητού χαρακτήρα σχέδια οικονομικής τρομοκρατίας, όπως αυτά που ακούγονται ότι θα καθυστερήσουν τεχνητά τη δόση και τις συντάξεις και τους μισθούς για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, τους λέμε από τώρα, ότι αν το επιχειρήσουν, θα έχουν ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Μία σταγόνα χρειάζεται για να ξεχειλίσει το ποτήρι. Και απέναντι στους δυο δρόμους που έχουμε μπροστά μας, από τη μια το χάος και η κοινωνική διάλυση και τυφλή βία και από την άλλη ο δημοκρατικός δρόμος, εμείς επιλέγουμε το δημοκρατικό δρόμο και καλούμε και την κυβέρνηση να επιλέξει το δημοκρατικό δρόμο και είναι υποχρεωμένη από το Σύνταγμα και τους δημοκρατικούς θεσμούς που οφείλει να τους σεβαστεί. Δεν μπορεί το μέλλον αυτής της χώρας να είναι το ξεπούλημα και η χρεωκοπία. Κι εμείς ως ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύουμε ως πρώτη προτεραιότητα το επόμενο διάστημα ένα ευρύτατα μέτωπο κοινωνικό και πολιτικό για να αποτρέψουμε το ξεπούλημα και τη χρεοκοπία.
Ακόμη όμως και όλα να πουληθούν, είναι και πάλι αμφίβολο ότι θα μπορέ¬σουν να μαζευτούν τα χρήματα που λένε ότι θα μαζέψουν Και τότε θα καταλά¬βουμε ότι θα έχουμε χάσει το μεγαλύ¬τερο μέρος της δημόσιας περιουσίας, και εν μέρει και της κυριαρχίας μας, χωρίς να έχουμε λύσει το πρόβλημα του χρέους μια και προεξοφλείται η εισαγωγή της Ελλάδας στο μηχανισμό ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Και πουλημένοι και χρεοκοπημένοι δηλαδή.
Δεύτερον. Αντίσταση ναι, αλλά και προτάσεις. Νέος συνασπισμός εξουσίας για να αποτρέψει αυτή την προοπτική, ναι, αλλά από τώρα, όχι όταν θα διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις, να καταθέτουμε εναλλακτικές προτάσεις για να κερδίζουμε την ηγεμονία μέσα στην κοινωνία.
Και θέλω να αναφερθώ σε δύο σημεία, γιατί πολλές φορές μας λένε ότι εμείς δεν καταθέτουμε προτάσεις.
Η κυβέρνηση επιχειρεί να ιδιωτικοποιήσει την Αγροτική Τράπεζα που έχει υποθηκευμένα τα 2/3 της ελληνικής γης και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο που έχει το πιο εκτεταμένο δίκτυο καταστημάτων και τη μεγαλύτερη καταθετική βάση, ανεκτίμητης αξίας και οι δυο αυτές τράπεζες και μαζί με το Παρακαταθηκών επίσης που πριν λίγο πέρασε νομοσχέδιο για την εκποίησή του. Γιατί λοιπόν να πουληθούν και να μην αποτελέσουν μαζί με την Εθνική τον ισχυρό εκείνο δημόσιο πυλώνα που θα μπορεί να δανείζεται χαμηλότοκα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ώστε να χρηματοδοτήσει ένα πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων για την επανεκκίνηση της οικονομίας; Αυτό το αίτημα δεν είναι καινούργιο. Είναι πρόταση που είχαμε καταθέσει ως Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ από την προηγούμενη τετραετία, τον Οκτώβρη του ΄08.Σήμερα όμως αποκτά μια δραματική επικαιρότητα, Και βεβαίως σήμερα δεν αρκεί θα έλεγα. Σήμερα πρέπει να μιλήσουμε, τη στιγμή που οι τράπεζες είναι πλέον κρατικοδίαιτες, που έχουν πάρει περίπου 100 δις σε ρευστό και εγγυήσεις δημόσιο χρήμα, αλλά οι μέτοχοι θέλουν να έχουν τα κέρδη δικά τους και τις ζημιές στο δημόσιο.. Και προσέξτε στις ΗΠΑ πήραν 200 δις και η οικονομία των ΗΠΑ είναι 60 φορές μεγαλύτερη από την ελληνική οικονομία. Εκεί όμως έβαλαν τουλάχιστον κάποιους όρους που εδώ ούτε αυτούς έβαλαν, και επιτρόπους και τα έσοδα που είχαν μετά εγγράφτηκαν στο δημόσιο προϋπολογισμό. Εδώ δεν είναι σε θέση ούτε καν να προχωρήσουν ένα σχέδιο συγχώνευσης που είχαν στα χαρτιά, της Εθνικής με την Alpha. Γιατί κάποιοι μέτοχοι της τράπεζας Alpha, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν βάλει πολύ λιγότερα απ΄ότι το ελληνικό δημόσιο, απαίτησαν να μην προχωρήσει αυτή η διαδικασία. Φανταστείτε τι ξεφτίλα, μόνο να δίνει χρήμα δημόσιο η ελληνική κυβέρνηση για να παρακολουθεί.
Άρα λοιπόν να μια πρόταση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια επανεκκίνηση της οικονομίας στην προοπτική φυσικά της κοινωνικοποίησης του συνόλου του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Και μια δεύτερη πρόταση. Μας λέει ο κ. Λοβέρδος διαρκώς, δεν υπάρχει σάλιο. Έτσι μας λέει. Τα ασφαλιστικά ταμεία είναι έτοιμα να καταρρεύσουν. Να λοιπόν πώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ένα μέρος κερδοφόρων δημόσιων οργανισμών. Αλλά εδώ πρέπει κανείς να προτάξει αν είναι με τις κοινωνικές ανάγκες και πώς πάει να αντιμετωπίσει την κρίση. Πάει να την αντιμετωπίσει από την μεριά του κεφαλαίου ή από τη μεριά της εργασίας. Εμείς λέμε ότι οι συντάξεις και οι κοινωνικές ανάγκες πρέπει να είναι πάνω από το χρέος. Η κοινωνική αξιοπρέπεια πρέπει να είναι πάνω από το χρέος. Υπ΄΄ αυτή την έννοια η πρόταση, η ιδέα, αντί να ξεπουληθεί ο ΟΠΑΠ, έναντι ενός ευτελούς τιμήματος, που μέσα σε τρία χρόνια θα εξανεμιστεί, και άλλες κερδοφόρες επιχειρήσεις, να δοθούν οι μετοχές τους στα Ασφαλιστικά Ταμεία ή τουλάχιστον να ανταλλαχθούν οι μετοχές αυτές με ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ούτως ώστε να μην θιχθούν τα ασφαλιστικά ταμεία που μας ρωτάνε συνεχώς, εσείς λέτε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και διαγραφή και λέτε και επαχθές χρέος και να δούμε ποιο είναι και να το διαγράφουμε, τι θα γίνει με τις συντάξεις λοιπόν, γιατί μεγάλο μέρος έχουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Ορίστε. Υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν προτάσεις. Πολιτική βούληση δεν υπάρχει.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να πω, πως, αν δει κανείς ποιοι ετοιμάζονται, ποιοι έχουν βγάλει τα μαχαιροπήρουνα και τα ακονίζουν και έχουν βάλει και τις πετσέτες μπροστά και ετοιμάζονται να τους σερβίρουν τη δημόσια περιουσία, ποιοι είναι αυτοί που ετοιμάζονται και έχουν καταθέσει προτάσεις να πάρουν και τα νερά τη γη τα αεροδρόμια, τότε θα καταλάβει ποιοι ακριβώς ντόπιοι. Έλληνες, τρίβουν τα χέρια τους με το μνημόνιο. Καταλαβαίνει ποια είναι η εγχώρια διαπλοκή, ντόπια και ξένη. Θα καταλάβει ότι το μνημόνιο δεν συντάχθηκε μέσα σε 15 μέρες από κάποιους φον φούφουτους που λέει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης., αλλά συνετάχθη ο βασικός του κορμός από την εγχώρια οικονομική ολιγαρχία, από τραπεζικούς κύκλους, από ανθρώπους που ήξεραν πάρα πολύ καλά την ελληνική πραγματικότητα. Και τότε θα καταλάβει ποια είναι η εγχώρια διαπλοκή. Όλοι αυτοί που τα χρόνια της ανάπτυξης κέρδιζαν δισεκατομμύρια, έχουν βγάλει και 600 δις καταθέσεις -έτσι διαβάζω- στις τράπεζες της Ελβετίας και τώρα ετοιμάζονται να επωφεληθούν και από το δημόσιο πλούτο. Πρόκειται για τον οικονομικό βραχίονα του οικονομικοπολιτικού συνασπισμού εξουσίας που, μαζί με τα κόμματα που κυβέρνησαν, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., γέννησε μίζες, χρέη, σκάνδαλα αλλά και βαθύ πλούτο.
Αυτός ο οικονομικοπολιτικός συνασπισμός εξουσίας δεν μπορεί να μας βγάλει από την κρίση στην οποία μας οδήγησε συνειδητά. Χρειάζεται ένας νέος συνασπισμός εξουσίας, που θα σπάσει το μνημόνιο, θα αναδιανείμει πλούτο και εισοδήματα και θα φέρει στο προσκήνιο τον λαϊκό παράγοντα. Χρειάζεται πρωτίστως όμως μια ευρεία συμπαράταξη κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα δώσει ελπίδα και προοπτική και θα αναδιατάξεις τους πολιτικούς συσχετισμούς, δίνοντας νέα δυναμική για ριζοσπαστικές ανατροπές π ου έχει ανάγκη η χώρα και οι πολίτες, για να μην πέσουμε στη θάλασσα και πνιγούμε όλοι μαζί.
